Hoe groeit granaatappel, waar wordt hij gekweekt en wanneer hij rijpt

In het oosten wordt de granaatappel de koninklijke vrucht genoemd vanwege zijn uitstekende smaak en mooie uiterlijk. Een vrucht bevat de meeste voedingsstoffen die het menselijk lichaam nodig heeft. In de volksgeneeskunde worden granaatappelpitten en -schillen gebruikt om bloedarmoede, dysenterie, maagdarmkanaalstoornissen en andere ziekten te behandelen.

Granaatappelbomen worden commercieel gekweekt in veel landen en steden met subtropische klimaten. Bomen zijn veeleisend voor het klimaat, maar bescheiden in de zorg. Waar granaatappels worden verbouwd, hoe ze groeien in de natuur en wanneer de vruchten rijpen - lees verder.

Beschrijving en kenmerken van de granaat

Granaatappel is een plant met een lange levensduur uit de Derbennikov-familie, het geslacht Granaatappel. Gemiddeld groeit het actief en draagt ​​het ongeveer 100 jaar fruit. In de natuur zijn er bomen van ongeveer 300 jaar oud.

Bij commerciële teelt, granaatappel elke 50-60 jaar landen gekapt en vervangen door nieuwe planten, omdat tegen die tijd de gewasopbrengst afneemt.

Het is interessant! Tijdens de Middeleeuwen werden granaatappels Pomum granatus genoemd, wat zich vertaalt als "zaadappel". In het oude Rome heette de plant Malum granatus - "korrelige appel". Later gaf K. Linnaeus de cultuur een officiële naam - Punica granatus, wat zich vertaalt als "granulair Punia". De naam van de granaatappel wordt nog steeds uit het Italiaans en Duits vertaald als "appel".

Voor een comfortabele groei hebben granaatappelbomen een subtropisch klimaat nodig. De plant is bestand tegen koude kiekjes tot -15 ° C, en bij temperaturen van -20 ° C en lager bevriest het hele bovengrondse deel.

De plant heeft licht nodig en wordt daarom in open gebieden geplant. Om fruit groot en zoet te maken, moeten ze in de schaduw staan ​​van bladeren. Hiermee wordt rekening gehouden bij het vormen van de kroon van de cultuur.

Granaatappel is niet kieskeurig over de samenstelling van de grond. Het kan zelfs groeien op zanderige en zoute bodems.

De plant is winterhard en staat bekend om zijn slapeloosheid. Als de stam en takken van de boom volledig bedekt zijn met zand, zal het nieuwe adventieve wortels neerleggen en zal het oude wortelsysteem geleidelijk uitdrogen. Dit wordt bewezen door de granaatappelbegraafplaats met meerdere beworteling van lagen langs de stam, gevonden nabij de Ganja-Gai-rivier.

Granaatappels zijn niet kieskeurig over water geven en vocht. Het verdraagt ​​droogte goed. Om de vruchtzetting te verbeteren, wordt het echter aanbevolen om de kroon te besproeien. Op droge dagen wordt de grond periodiek bevochtigd.

Zoals alle gekweekte planten is granaatappel vatbaar voor ziekten en plagen. Meestal wordt het aangetast door Phomopsis (takkanker) en roetzwam. Van het ongedierte wordt het meest voorkomende probleem beschouwd als de granaatappelmijt, kruidnagelrol, bijtend arboretum, granaatappelmot en bladluizen.

Veredelaars ontwikkelen voortdurend nieuwe granaatappelsoorten met verhoogde weerstand. Als het op industriële schaal wordt gekweekt, wordt het probleem bestreden met chemicaliën.

Botanische beschrijving

Granaatappel is niet alleen een bron van smakelijke en nuttig fruit... Bomen zien er esthetisch aantrekkelijk uit tijdens de bloei en vruchtperiode.

Gekweekte variëteiten worden meestal gekweekt in de vorm van een boom met een hoogte van 3-6 cm. In het wild hangt het type plant af van de omstandigheden en de wijze van vorming, in bergachtige gebieden en bij gebrek aan grond groeit granaatappel als een struik.

Granaatappeltakken zijn slank maar flexibel en taai, in staat om zwaar fruit te weerstaan. Ze hebben doornen.Hoe dichter de plant bij de wilde vorm komt, hoe langer en scherper de doornen aan de takken.

Bladeren zijn tegenovergesteld, langwerpig, aan 2 kanten puntig, glanzend, heldergroen. De maximale lengte is 8 cm en de breedte is 2 cm. In de tropen groeit hij als een groenblijvende boom, en in landen met koude winters laat hij zijn bladeren vallen als er vorst optreedt.

Bloemen 2 soorten. Klokvormige exemplaren zijn steriel. Ze hebben geen eierstokken en vallen eraf na de bloeiende plant. Er zijn de meeste van dergelijke bloemen aan de boom. Kruikvormige exemplaren zijn biseksueel en hebben een opvallende eierstok aan de basis. Het is van hen dat de vruchten worden gevormd.

Er zijn bloemen met tussenvormen. In fruitgranaatappel zijn ze roodoranje, eenvoudig, hebben een leerachtige kelk met 5-7 puntige lobben. Het bevat dunne, delicate bloembladen, meeldraden en een kolom met een verdikt gelobd stigma. In decoratieve plantensoorten kunnen bloemen eenvoudig en dubbel zijn, rood, roze, wit en bonte tinten.

Vruchten zijn bolvormig, met een geconserveerde corona-vormige leerachtige vruchtwand. De wetenschappelijke naam van granaatappelbessen is granaatappel... Een taaie schil die het vruchtvlees op betrouwbare wijze tegen beschadiging beschermt, kan rood (de meest voorkomende optie), geel, oranje, bruin, bruin zijn. Het is oneetbaar, maar het wordt actief gebruikt in de geneeskunde en cosmetologie.

Onder de huid bevinden zich talloze granaatappelkorrels, dit zijn zaden omgeven door sappig vruchtvlees. Het is verkrijgbaar in donker en lichtrood, roze of geel. Het smaakt zuur, zoet, zoet en zuur.

De botten zijn talrijk. Hun aantal kan oplopen tot 1200. Ze bevinden zich in 6-13 kamers, gescheiden door een dichte crèmekleurige film. De botten kunnen hard of zacht zijn. Reproductie is generatief mogelijk.

Het is interessant! Per seizoen wordt ongeveer 60 kg fruit geoogst van één granaatappelboom.

Oorsprong en historisch thuisland

Wetenschappers geloven dat granaatappel een oude cultuur is die minstens 4 millennia oud is. Er wordt aangenomen dat de vruchten van de plant gebruikt voor voedsel oude mensen van het stenen tijdperk.

Perzië (het huidige Iran) wordt beschouwd als het historische thuisland van cultuur. Ook in de oudheid werd de plant in het wild verspreid in Carthago (het huidige Tunesië), Afghanistan, Turkije, Transkaukasië, Centraal-Azië.

Granaatappelbomen worden al sinds de oudheid gekweekt en komen overal in de Middellandse Zee voor. Cultuur werd naar Amerika gebracht in de tijd van de Spaanse conquistadores. Later verspreidde de plant zich naar alle landen en steden met een subtropisch klimaat.

Granaatappel werd vooral in Griekenland vereerd. Het werd gezongen door dichters en de beste krijgers werden beloond met gouden vruchten. De korrelige appel wordt genoemd in het Oude Testament.

Het is interessant! Sommige mensen geloven dat het de granaatappel was die de appel was die Eva in de hof van Eden verleidde.

Hoe de wilde granaatappel groeit

Kreupelhout van wilde granaatappel wordt het vaakst aangetroffen langs de bergkammen, in de buurt van bergrivieren, op rotsachtige, zandige en alluviale gronden met kiezelstenen.

Onder gunstige omstandigheden groeit de plant uit tot een hoge boom. Op de berghellingen wordt het een struik. Hoe gunstiger de voorwaarden voor groei, hoe hoger de cultuur.

De vruchten van de wilde granaatappel zijn kleiner dan de gecultiveerde. Ze hebben een zoetzure zure smaak. De korst is helderrood of oranje met lichte vlekjes. De korrels zijn lichtrood. De zaden zijn taai.

Geografische gebieden van granaatappelteelt

Landen waar granaatappel groeit, hebben een mild subtropisch klimaat. De plant komt zowel wild als gecultiveerd voor.

De natuurlijke habitat omvat West-Azië: Turkije, Armenië, Abchazië, Iran, Azerbeidzjan, Georgië, Afghanistan, Turkmenistan.

De noordgrens van het bereik treft de Aziatische landen van de voormalige USSR, de Greater Caucasus Range, de kust van de Kaspische Zee. De westelijke grenzen raken de kust van Klein-Azië. De zuidelijke grenzen bereiken de oevers van de Arabische Zee.

Culturele granaatappelplantages groeien in het Midden-Oosten, Griekenland, Afghanistan, Iran, Italië, Spanje, Armenië, Oezbekistan, Georgië, Azerbeidzjan, Frankrijk, Portugal, Tadzjikistan. De plant wordt actief verbouwd in de regio van voormalig Joegoslavië.

In Rusland is er ook een culturele granaatappel: in Noord-Ossetië, de Krim, Dagestan, Krasnodar-gebied, Sochi.

Op de vraag of granaatappels groeien in Abchazië, is het antwoord ja.

Waar de lekkerste granaatappel groeit

Er is geen eenduidig ​​antwoord op de vraag waar de lekkerste granaatappel groeit. Inwoners van verschillende landen hebben verschillende meningen over deze kwestie.

Azerbeidzjaanse granaatappel staat bekend om zijn hoge smaakkenmerken... In Azerbeidzjan, in de stad Goychay, wordt traditioneel een festival van granaatappelfruit gehouden. En het is de Goychay-granaatappel die de grootste liefde geniet van de inwoners van het land.

Er wordt ook algemeen aangenomen dat de lekkerste granaatappel groeit in Iran, het historische thuisland van cultuur. De Grieken, voor wie Tunesië het centrum was van de meest waardevolle korrelige appels, zullen het niet eens zijn met deze stelling.

Notitie! De smaak van de vrucht wordt niet beïnvloed door hoe en waar de granaatappel groeit, maar door de variëteit van een bepaalde plant. Er zijn zoete, zure en zoetzure varianten. Ook vruchten die onder gunstige omstandigheden groeien, op vruchtbare grond en rijpen bij een temperatuur van + 25 ° C, hebben de beste smaak.

Zonering van granaatappels naar soorten en variëteiten

Er zijn maar 3 soorten granaatappel in de wereld:

1. Gewoon. Produceert de lekkerste vruchten. Van hem kwamen alle gecultiveerde variëteiten. Groeit in het wild in West-Azië en Zuid-Europa.
2. Socotransky. Groeit in de Arabische Zee op het eiland Socotra. De smaak van deze gewasvariëteit is lager dan die van gewone granaatappel. Daarom wordt de plant in het wild gevonden, maar niet gekweekt.
3. Dwerg. Het werd relatief recent als een aparte soort geïsoleerd. Produceert een groot aantal kleine vruchten. Het wordt gekweekt als huis- en sierplant.

De smaak van de vrucht wordt grotendeels beïnvloed door de variëteit. De lijst bevat de belangrijkste soorten granaatappel en de landen waarin ze worden verbouwd:

1. Aswad, Sharodi, Ahmar, Halva. Geteeld in Iran. De smaak van het vruchtvlees is zoet, praktisch zonder zuur.
2. Geweldig. Een soort met zachte zaden. Populair in Amerika.
3. Malissi, Mangulati, Ras el Bahl, Red Loufani. Geteeld in Israël. De smaak is zoet, met een licht zuur.
4. Rode galosha, Bela-Myursal, Kyrmyzy-kabukh, roze galosha, Veles, Shah-par, Kaim-nar. Zoetzure variëteiten. Ze hebben een scherpe, rijke smaak. Ze groeien in de Krim en Transkaukasië.
5. Bedana, Dholka, Alandi. Het vruchtvlees is erg zoet. De rassen zijn typisch voor India.
6. Achik-Dona, Kazake-Anar, Kzyl-Anar. Zoetzure granaatappelvariëteit. De rassen worden actief geteeld in Centraal-Aziatische landen. Rijpen in oktober.
7. Kok, Ulfa, Kyzym, Wellis. Ze hebben een zoetzure zure smaak.
8. Lodzhuar, Vedana, Kadan, Nar-Shirin. Enkele van de zoetste soorten. Populair over de hele wereld.
9. Ulfi, Ak-Dona, Lor-Juar. De zoetste van de vroege variëteiten. Verspreid over de hele wereld. In de meeste landen rijpen ze in september.

De meest populaire decoratieve soorten zijn Multiplex, Chico, Variegata. Ze dragen geen vrucht, maar ze bloeien prachtig.

Als de granaatappel rijpt

De eerste oogst van granaatappel wordt geoogst als de plant 3-4 jaar oud is. Als de boom vegetatief werd vermeerderd, dan al in het tweede jaar. Daarna blijft de boom meer dan 100 jaar vrucht dragen, maar de hoogste opbrengsten worden in de eerste 55-60 jaar waargenomen.

Het groeiseizoen duurt van 6 tot 8 maanden. De cultuur zal een langdurig seizoen van bloei, vruchtvorming en fruitrijping hebben. Van vorming tot volledige rijping duurt het 4 tot 5 maanden.

In warme landen, wanneer granaatappel rijpt, barst het recht op de takken, als het niet eerder uit de boom is verwijderd, maar de korrels lopen er niet uit. Dergelijke vruchten zijn niet geschikt voor transport, maar ze hebben een rijke smaak, dus dat zijn ze graag gebruik plaatselijke bewoners.

In landen met koudere klimaten vallen de bladeren gedeeltelijk af tijdens het rijpen van granaatappels. Grote, heldere vruchten op kale takken zien er bijzonder ongewoon uit.

Rijpingsseizoen van granaatappels, afhankelijk van de groeiplaats:

1. Krim... Granaatappel komt niet alleen voor in tuinen, maar ook in openbare tuinen, stadsparken. Vruchten rijpen ongeveer een maand, vanaf begin oktober.
2. Als de granaatappel rijpt in Azerbeidzjan? Hier begint de oogst op 26 oktober en eindigt op 7 november. Op dit moment wordt in het land een granaatappelbeurs gehouden. Azerbeidzjaanse vruchten verschillen niet in hun perfect egale vorm of gladde glanzende schil, maar ze hebben een rijke zoete smaak.
3. In Turkije... Het is de belangrijkste exporteur van granaatappelen naar Rusland. Hier groeien grote ronde glanzende vruchten met een heldere schil. De rijping van de Turkse oogst duurt van de tweede helft van september tot eind oktober.
4. Armenië... Het seizoen begint half oktober en duurt tot laat in de herfst. Hier groeien zeer zoete en sappige vruchten.
5. Abchazië en Georgië. De fruitrijping vindt ook half oktober plaats.
6. Tadzjikistan... Vruchten beginnen al op 10 oktober te worden geoogst, latere variëteiten rijpen tegen het einde van de maand.
7. Israël... Het oogstseizoen voor granaatappelen in Israël duurt van augustus tot februari, afhankelijk van de variëteit. Het is een van de belangrijkste exporteurs van rood korrelig fruit. De belangrijkste afnemer van Israëlische granaten is Rusland.
8. Sotsji... De rijpingsperiode duurt van oktober tot begin november.
9. Dagestan... Eerdere vruchtvorming wordt hier waargenomen. De eerste granaatappels zijn te proeven in de tweede helft van september.
10. Iran... Hier worden meer dan 100 soorten granaatappel geteeld. De vroege rijping begint eind september, de bulk rijpt van half oktober tot eind november. Halverwege november wordt er een granaatappelfestival gehouden genaamd "One Hundred Seeds of Ruby".
11. Tunesië... De sappige en zoete vruchten worden in september geoogst.
12. Griekenland... Oktober wordt beschouwd als het granaatappelseizoen.
13. Spanje... Vanwege de grote verscheidenheid aan variëteiten die hier worden geteeld, wordt de granaatappel geoogst van oktober tot december.

Rijp fruit tekenen

Als je een onrijpe granaatappel kiest, rijpt hij thuis. De smaak van dergelijke vruchten zal echter slechter zijn dan die welke aan de boom zijn gerijpt. Daarom worden volledig rijpe granaatappels meestal geoogst door ze met een snoeischaar van de takken af ​​te snijden. Opgeslagen oogst meer dan 3 maanden.

Hoe een rijp granaatappelfruit te identificeren:

1. Granen. Bij rijpe exemplaren hebben ze een langwerpige vorm met een karakteristieke duidelijk zichtbare ribbel.
2. Heldere huidskleur. Er zijn Bourgondische, roze en rode granaatappels te koop. Exemplaren met lichte vlekken zijn niet rijp. Hoe donkerder de schil, hoe zoeter de vrucht.
3. Het uiterlijk van de schil. De behuizing moet droog aanvoelen, zonder scheuren, deuken of andere beschadigingen. De beschreven tekens duiden op een overrijpe vrucht.
4. Tiktest. Als je op een rijp fruit klopt, zal de schil een rinkelend "metaalachtig" geluid maken. Als hij doof is, is de granaatappel onrijp.
5. Geur. Hoe rijker het aroma dat uit de schil komt, hoe minder rijp de vrucht is. Rijpe granaatappels geven praktisch geen aroma af.
6. Gewicht. Als de vrucht zwaarder is dan hij lijkt, dan is hij rijp. Onrijpe exemplaren zijn licht.
7. Eierstok. In rijpe granaatappels is het droog, zonder groene onzuiverheden.

Gevolgtrekking

De granaatappel heeft zich verspreid naar alle uithoeken van onze planeet met een geschikt subtropisch klimaat. Het is zelfs te vinden in de zuidelijke steden van Rusland. Een exotische boom overleeft immers gemakkelijk vorst tot -15 ° C en gooit zelfs in de late herfst geen vruchten weg.

De rijpingstijd van de subsidie ​​is afhankelijk van het teeltgebied en de variëteit. Het belangrijkste oogstseizoen loopt echter van eind september tot november.